مدح و شهادت عبدالله بن الحسن علیه السلام
به لبش حرفِ عسل صحبتِ اَحلیٰ دارد دومیـن قـاسـمِ زهـراست تـمـاشـا دارد در دلش آرزویِ شیـر شُدن می جوشد در رگ و ریشۀ او خونِ حسن می جوشد ریشه دارد پسر و دستِ کَرَم می گیرد دو سه سالِ دگر او نیـز عَـلَم می گیرد تا که تکبیر کِشَد غم جگرش می ریزد و چنان می پَرد، عُقاب پَرَش می ریزد اَشـهـدُ اَنَّـکِ او جـانِ ولـی الـلـه اسـت نوبـتـی هم که بُـوَد نوبتِ عبدالله است پیش او هم که محال است هماوَرد شوند چقدر زود در این خانه همه مَرد شوند عـمه اش آیِنـۀ مادر از او ساخته است و عمو نیز علی اکبر از او ساخته است آمــده آخــرِ ایـن راه رگــش را بـدهـد آمده پیـشِ عـمـو شـاه رگـش را بدهـد بـایـد او هـم بِـپَـرَد گرچه امـانت باشد نـتـوانـد که بـمـانـد و غـنـیـمـت بـاشـد چه کُنَد گر نشود مویِ پـریشان بِکـشَد دست بسته نتواند که گـریـبان بِـکـشَـد عمه چون کوه کنارش به نظر خاموش است کوه آتش به جگر دارد اگر خاموش است حق بده بعـد پسرهاش جـوانش او بود کـوه بود عمه ولیکن فَـوَرانـش او بود پیش عمه قدمی چند به زحمت برداشت غیرتِ صورتِ او چند جراحت برداشت یا که باید بِرَوَد یا بِزَنَد بر سرِ خویش یا که فـریاد کِشَد تا نَفَـسِ آخـرِ خویش تازه انگار که از حِـسِ یتـیـمی پُر شد شده با پا بِـدَوَد یا برسد با سرِ خـویش می وزد بادِ جگر سوزی و می سوزد او مثلِ پروانه رسیده است به خاکسترِ خویش مثلِ یک چلچله خود را به قفس می کوبَد آنقدر تا شکند سینه و بال و پَرِ خویش هیچ کَس نیست؛ فقط اوست نرفته میدان شرمگین می شود از دیدنِ دور و بَرِ خویش عمه اش خیره به گودال زمین می اُفتَد عمه یک دست نهاده است رویِ معجرِ خویش فرصتی شُد بِکِشَد بال در آغـوشِ پدر تا ببیند پسرش را به رویِِ پیکرِ خویش دیـد اُفـتـاده به جانش تـبـرِ گـلچـیـن ها دید در دستِ خزان ساقۀ نیلوفرِ خویش آب را ریخت زمین شامی و کوفی خندید کاش می شُد بِبَرَد آب به چشم ترِ خویش ضربـۀ محکـمِ یک تیـغ که پـایـین آمد نذرِ لبخند عمو کرد یتـیـمی پَرِ خویش آخرین تیرِ خودش را به کمان حرمله بُرد گردنش شد سپرش باهمۀ حنجر خویش ساربان گوشه ای آرام نشسته اِی وای بعدِ غارت بِرَوَد بر سرِ انگشترِ خویش |